LENINISMO / ANARQUISMO: CONCLUSIÓNS DOS FOROS Nº 23 E 24

Quen creou o marco, o caldo de cultivo, no que se fixo posible o terror estalinista foi o leninismo.

As raíces da dexeneración estalinista, a súa fracasada catarse e o seu afundimento final son consecuencia da concepción de Lenin do Partido de Vangarda dos traballadores, conxunto reducido de políticos profesionais da Revolución; o Centralismo Democrático como sistema de funcionamento interno.

Abafada a democracia dentro do partido debido á súa estrutura e o seu tipo de funcionamento, e abafada a democracia obreira polo partido único, a Revolución vese abocada á aparición dunha caste de burócratas privilexiados que acaba por ocupar o sitio da clase á que acaba de derrocar. Así a ditadura do proletariado vólvese ditadura sobre o proletariado.

ESTADO

LENINSIMO

O estado perdura durante un tempo coa orde burguesa na transición cara á eliminación das claseses xa que logo do estado.

Se o inimigo non se deixa expulsar do poder sen loitar terá que haber fronte a el alguén que se enfronte e coordínese con outros que se enfronten. E esta loita terá que ser organizada. E buscando a efectividade contra o inimigo xorde a organización e con ela o embrión dun novo estado.

ANARQUISMO

”¿Como se pode esperar que dunha sociedade equitativa emerxa unha organización autoritaria?” pregúntase Bakunin.

LENINISMO

”Non discrepamos de ningún xeito dos anarquistas en canto á abolición do Estado, como meta. O que afirmamos é que, para alcanzar esa meta, é necesario o emprego temporal dos instrumentos, dos medios, dos métodos do poder estatal contra os explotadores, igual que para destruír as clases é necesaria a ditadura do proletariado.”Lenin.

O “mal menor necesario” convértese en “maior innecesario” e o “emprego temporal” en “indefinido”, a “ditadura do proletariado” convértese en “ditadura do partido sobre o proletariado” e o “centralismo democrático” en “centralismo” sen adxectivos.

”O estado burgués só pode ser destruído pola revolución. O estado en xeral, é dicir, a máis completa democracia, só pode extinguirse” Lenin

Calquera revolución que se vexa rodeada de inimigos e sen que se abra ao exterior, terminará sempre podrecéndose, dexenerando e enfermando. Todo o esforzo, todas as estruturas, toda a maquinaria posta en pé pola Revolución co fin de vencer á clase burguesa termina sempre dirixindo o seu potencial violento contra aqueles en nome dos que se fixo a revolución.

Agora o monopolio da violencia non o teñen os “explotadores”, teñeno as élites, as burocracias que derrocaron aos explotadores, e exércena non contra a burguesía xa vencida, se non contra o pobo polo medo que estas burocracias teñen a que lles arrebaten os seus privilexios e o poder. O inimigo exterior e a contrarrevolución interior son as dúas grandes escusas para manter en pé o estado e toda a súa maquinaria represiva. O inimigo exterior e o interior esaxéranse, distorsiónase, e de non existir invéntanse ou se crean.

Primeiro Ttotsky e despois Mao intentaron facer unha segunda revolución dentro da revolución, dentro do socialismo no poder, co fin de expulsar do poder aos elementos máis privilexiados, ás burocracias que se instalaron inamoviblemente nas cúpulas do estado e do partido.

Obviamente os dous fracasaron. E se tivesen éxito estarían condenados a intentalo unha e outra vez sen conseguilo nunca. Porque as burocracias privilexiadas, e aferradas ao poder son un síntoma inexorable dunha enfermidade. É a consecuencia ineludible do “partido único” e do “centralismo democrático”.

A relación entre vangarda e masa, o papel outorgado á vangarda, a concepción do partido de cadros, o funcionamento interno deste partido por medio do “centralismo democrático” son quen producen as burocracias privilexiadas. Mentres non se cambie isto de nada serve atacar o que isto terminará inequivocamente producindo.

Así, os instrumentos que se poñen en pé para conseguir o poder, se unha vez conseguido este, corrómpense e vólvense contra aqueles a os que ía liberar, isto quere dicir que non son os correctos, os necesarios. A historia de todas as revolucións comunistas-leninistas habidas no século pasado móstrano dun xeito irrefutable. E aquí hai que remarcar que TODAS a revolucións habidas (e que puideron durar o suficiente como para ser consideradas proxectos consolidados) corresponderon TODAS a un único modelo: o leninista.

A clave do debate é:

¿que vangarda? ¿é necesaria unha vangarda?

¿que organización?¿é necesaria unha organización?

¿que funcionamento debe ter?

ANARQUISMO

Tamén os anarquistas sentiron a necesidade de se organizar.

”Para o triunfo da Revolución sobre a reacción é necesario que a unidade de ideas e de accións revolucionarias atopen un órgano no meio da anarquía popular que será a vida e a enerxía da Revolución. Este órgano debe ser a asociación secreta e universal dos Irmáns Internacionais”. Bakunin

¿Hai moita diferenza entre a “asociación secreta” de Bakunin e a “vangarda organizada” de Lenin? ¿Ambas as formas non comportan o mesmo risco? A caso con tan só cambiar “anarquismo” por “leninismo” inoculamoslle á “Asociación Secreta” de Bakunin a infección do burocratismo, os privilexios, o egoísmo que todos os seres humanos portan en si mesmos? Dirase que o funcionamento interno da “asociación secreta” está pensado para que isto non ocorra en contra do funcionamento do Partido Comunista que provoca indefectiblemente isto. Pero as experiencias históricas, a experiencia persoal, e o que sabemos do ser humano, dinos que simplemente ocorre en menor medida. ¿Que importa o nome? Partido, vangarda organizada, asociación secreta, organizacións, federacións? con apelativos comunista, anarquistas, socialista? creadas para facer máis eficaz a loita contra o inimigo. Pero cando esta situación cambia e xa non hai inimigo ¿que se fai coas organizacións creadas para vencelo? É certo que o anarquismo puxo en pé medidas como o asamblearismo, a revogación de cargos, a non delegación da representatividade individual etc. co fin de inocular ás súas organizacións contra ese cancro. E aínda que non creou as monstruosas maquinarias burocráticas do leninismo tampouco o libraron totalmente do problema, e tiveron que pagar un tremendo prezo por iso. Pensemos en García Oliver e Federica Montseny como ministros da Republica do 36. E non se expón estes nomes aquí como reproche comparable ás atrocidades do estalinismo, senón como exemplo de que a liberdade absoluta, a xustiza absoluta, o home novo… non se conseguen co acto máxico de porse baixo unha bandeira vermella e negra, nin se incapacita por porse baixo unha vermella.

E é certo tamén que en busca dunha efectividade maior o leninismo puxo en pé medidas como o centralismo democrático, o papel das vangardas, o partido de cadros, o reforzamento do líder etc. que no canto de inocular ían provocar e acelerar a aparición do ese cancr

O leninismo é unha especie de posibilismo no que en aras dunha maior eficacia decidiu tomar unha serie de medidas odiosas transitoriamente (“partido de vangarda” “centralismo democrático” “prolongación do estado” “suspensión da democracia obreira…) que inexorablemente se converten en perdurables enquistándose e destruíndo aquilo para o que foron creadas. En realidade non é outra cousa que a crenza de que “o fin xustifica os medios”. Pero as consecuencias da fraudulenta utilización deste atallo, son que “os medios terminan converténdose no fin”. E o fin non só non se alcanza se non que cada vez se afasta máis.

Para Bakunin a principal tarefa da Revolución é a abolición do Estado con todos os seus fins.

”Cada individuo, cada asociación, cada comunidade, cada rexión, cada nación ten o dereito absoluto á autodeterminación, a asociarse ou non asociarse, a aliarse con quen lle plazca e a repudiar as súas alianzas sen considerar os así chamados dereitos históricos a conveniencia dos seus veciños.” Bakunin

Esta asociacións uniríanse libremente en federacións de comunidades, provincias, rexións, nacións… e terminarían formando unha Federación Universal Non é difícil de chegar á conclusión de que para vencer a un inimigo tan organizado, como un Estado Burgués, é necesario oporlle algún tipo de organización se se quere ter algunha posibilidade de éxito.

A radical defensa da liberdade do home defendida por Bakunin, o seu furibundo antiautoritarismo, sospeitou sempre da concepción do “Estado Proletario” de Marx, recollido logo por Lenin. Presentiu que este “Esatado Proletario” acabaría por cercenar a liberdade do individuo tomando como escusa a necesidade de salvaguardar os logros da Revolución.

“Calquera teoría lóxica e clara do Estado está fundamentalmente baseada no principio de autoridade, é dicir, a idea eminentemente teolóxica, metafísica e política de que as masas, sempre incapaces de gobernarse, deben en todo momento someterse ao xugo benefactor dunha sabedoría e dunha xustiza que lles son impostas, dun xeito ou outro desde arriba.” Bakunin

Esta regra loxicamente é aplicable tamén ao “Estado Proletario”. Por iso o Partido Comunista é a organización encargada de resucitar o cadáver do estado autoritario. Unha vez cometida a aberración de loitar polo poder a Revolución queda aprazada e no caso de que estale será controlada e levada ao fracaso.

”O estado debe devorar a menos que sexa devorado, conquistar senón quere ser conquistado, esclavizar senón quere ser esclavizado, xa que dous poderes, similares pero alienados entre se, non poden coexistir sen destrución mutua”. Bakunin.

”Non hai terror, crueldade, sacriléxio, perxurio, impostura, transacción infame, cínico roubo, saqueo directo ou traizón truculenta que non fora, ou que non sexa, perpetrado diariamente polos representantes dos Estados, sen outro pretexto, que esas palabras elásticas e con todo tan terribles: Por Razóns De Estado.” Bakunin.

A formulación de Bakunin non fai outra cousa que afirmar, como dixemos, que O FIN NON XUSTIFICA OS MEIOS. E isto procede da súa aversión radical ao poder.

A formulación comunista é a contraria, nel O FIN XUSTIFICA OS MEDIOS. E iso procede da crenza de que é necesario o poder para realizar os proxectos da Revolución. Pero a pregunta terrible que a historia xa contestou é ¿ata que medios estamos dispostos a chegar, a xustificar, para lograr os fins da Revolución? A todos, incluídos os máis monstruosos.

E a outra pregunta terrible que tamén contestou a caída do muro de Berlín, é ¿a utilización de calquera medio, incluídos os monstruosos, non terminan afastando irremisiblemente aos cidadáns da Revolución e conducindo, a esta, ao fracaso?

Non só Bakunin, tamén Lenin foi consciente do perigo que entrañaba o Estado pensado por Marx para loitar contra os inimigos da Revolución. Temía que este terminará reprimindo ao pobo.

”Mentres chega a fase superior do comunismo, os socialistas esixen o máis rigoroso control por parte da sociedade e por parte do Estado sobre a medida de traballo e a medida de consumo; pero este control ha de comezar coa expropiación dos capitalistas, e co control dos obreiros sobre os capitalistas, e non debe levar a cabo por un Estado de burócratas, senón polo Estado dos obreiros armados.” Lenin

O Estado proletario para o marxismo-leninismo é absolutamente distinto ao estado burgués. E esta diferenza baséase tanto na clase que o constitúe e á que serve como no feito de que se crea para disolverse.

”Desde o momento no que é a maioría do pobo a que reprime por si mesma aos seus opresores, non é xa necesario unha FORZA ESPECIAL de represión. Neste sentido, o Estado comeza a extinguirse. No canto de institucións especiais dunha minoría privilexiada (a burocracia privilexiada, os xefes do exército permanente), esta función pode ser realizada directamente pola maioría, e canto máis interveña todo o pobo na execución das funcións propias do poder estatal, tanto menos é a necesidade de devandito poder” Lenin

Isto quere dicir que Lenin entende a ditadura do proletariado como a realización provisional dun sistema no que os obreiros armados non se deixen substituír polas burocracias.

”Un sistema provisional no que todos funcionen de control e de inspección, e todos sexan burócratas durante algún tempo para que deste xeito ninguén poida converterse en burócratas (…)

Democracia para a maioría xigantesca do pobo e represión pola forza, ou sexa, exclusión da democracia para os explotadores, para os opresores do pobo: velaquí a modificación que sufrirá a democracia en transición do capitalismo ao comunismo.” Lenin

Bakunin cría que o Estado sería pulverizado pola resolución revolucionaria do pobo. Marx analiza cientificamente a Historia buscando cales son as súas leis intrínsecas. Descobre que o que move a Historia é a loita de clases. Quitou á luz a verdadeira natureza do capitalismo e descubriu que a clase capitalista creaba dentro dela mesma á clase que a destruiría. Os revolucionarios deberían traballar como aliados da Historia e a súa finalidade sería a de acelerar o proceso e dar o último golpe a un sistema nacido para morrer.

”Na fase superior da sociedade comunista, cando desapareza a subordinación esclavizadora dos individuos á división do traballo, e con ela, a oposición entre traballo manual e traballo intelectual; cando o traballo non sexa soamente un medio de vida, senón a primeira necesidade vital; cando co desenvolvemento dos individuos en todos os aspectos, crezan tamén as forzas produtivas e corran cheos or ríos de riqueza colectiva, só entón poderá pasarse totalmente o estreito horizonte do dereito burgués, e a sociedade poderá escribir na súa bandeira: ¡De cada cal, segundo as súas capacidades; a cada cal, segundo as súas necesidades!” Marx

É entón cando desaparece o Estado. A ditadura do proletariado é o período de transición entre a vitoria sobre o capitalismo e ese momento do que fala Marx no que se pase do dereito burgués.

Pero dado que a revolución non foi mundial, dado que houbo que compartir o planeta co inimigo, cun sistema capitalista agresivo, baixo a escusa de defender o socialismo mantívose a ditadura do proletariado, sobre o proletariado, mantívose o Estado. Ata que a burguesía non sexa totalmente derrotada sería unha irresponsabilidade letal non organizar a defensa da revolución. Pero o que resultou tamén letal foi converter esta autodefensa en estruturas estables e duradeiras, e baixo a escusa da existencia dun inimigo ameazante, perpetuar entre a sociedade capitalista e a comunista unha sociedade que, sen ser estritamente capitalista, copiase case totalmente “o estreito horizonte burgués”, en palabras de Marx.

Ao optar por consolidar en socialismo nun só país en detrimento de a revolución mundial, estábase optando por manter enfronte ao bloque capitalista para xustificar a perpetuación da ditadura do proletariado, sobre lo proletariado. Estaba claro que a revolución ou era mundial ou non sería. Pero tamén estaba claro que a revolución de ser mundial co modelo leninista, tamén fracasaría. Porque as formulacións de Lenin de “Centralismo Democrático”, “Partido de Vangarda”, provocarían indefectiblemente a aparición da burocracia, os privilexios, a represión e o divorcio coa clase obreira e o pobo, o cancro que se sementa no proceso revolucionario e que terminará inexorablemente acabando con el. E é posible que tamén fracasase a revolución anarquista porque a radical defensa da liberdade e o sublime (e romántico) concepto do home que tiña Bakunin, sucumbiría á monstruosa, desapiadada, mercenaria e alienada maquinaria que o capitalismo poría en pé para defender os seus intereses atacando á Revolución. Aínda que este fracaso fose menos letal, dolorosos, indigno que o ocorrido co leninismo. Ata é posible que ese “Home” que Bakunin viu detrás do “home”, existise e lograse vencer. E de vencer houbesen “corrido a chorro as fontes da riqueza colectiva”. Porque a revolución ou será xusta, libre, democrática, honrada, ética, feita por homes e mulleres iguais, feita por homes e mulleres libres… ou non será.

”A Comuna tivo que recoñecer que desde o primeiro momento que a clase obreira, ao chegar ao poder, non pode seguir gobernando coa vella maquinaria do Estado, que para non perder de novo a súa dominación recentemente conquistada, a clase obreira ten, dunha parte, que varrer toda a vella maquinaria opresora utilizada ata entón contra ela, e, doutra parte, precaverse cos seus propios deputados e funcionarios, declarándoos a todos, sen excepción, revocables en calquera momento.” Eng

”En consecuencia, a Revolución empezará destruíndo, sobre todo, todas as institucións e todas as organizacións, igrexas, parlamentos, tribunais, administracións, bancos, universidades etc. que contribúan á vida do Estado? despois do derrocamento do goberno establecido, as comunas deben organizarse dunha forma revolucionaria, elixindo tribunais e administradores revolucionarios sobre a base do sufraxio universal e do principio de que todos os oficiais deben ser responsables, directa e efectivamente ante o pobo” Bakunin

Nestas palabras de Engels e Bakunin podemos comprobar que, na orixe, as diferenzas entre o marxismo e o anarquismo non son tan profundas. Quizais é a terminología a que parece profundar as diferenzas máis que os conceptos que hai tras elas. A alerxia que Bakunin sentía cara á palabra “estado” impediulle chamarlle polo seu nome a iso que el denominaba “tribunais e administradores

A historia da esquerda comunista-leninista e anarquista, en relación á loita contra o capitalismo, á toma do poder polo proletariado, á organización do poder conquistado e ao mantemento do poder conseguido, é unha historia chea de éxitos e fracasos, de frustracións e de alegrías, de vitorias e derrotas inesperadas, de tráxicas deformacións e erros dolorosos, e traizóns catastróficas. A loitas fratricidas entre comunistas e anarquistas, entre estalinistas e trotskistas representaron en realidade a loita das vangardas por lograr a hexemonía no movemento revolucionario ante os ollos alleos do pobo.

O grao de complexidade que supuxo o materializar, sen experiencias previas, as utopías marxista e anarquistas foi tan enorme e atopouse con situacións tan difíciles que é posible que de intentar outras formas, de ter outros protagonistas, conduciuse ao mesmo fracaso, porque a evolución do ser humano é a que é, e con este material xenético no seu estado actual non se poden albergar moitos soños.

Nos últimos 30 anos poidemos visualizar o fundimento da utopía que pareceu triunfar coa Revolución Rusa. Na realidade empezou a fracasar no mesmo momento que parecía triunfar. Se a caída do Muro de Berlín foi a imaxe plástica do derrube da experiencia leninista, en realidade nin foi o principio nin o final deste afundimento. Segue derrubándose nos países que aínda resisten (de formas inimaxinables) definíndose como “socialistas” e dirixíndose cara ao absurdo: China, Corea do Norte, Cuba, Vietnam, Birmania, Laos... E sigue derrubándose o muro no fracaso daqueles Partidos Comunistas e os seus disfraces de “Esquerdas Unidas”, “Olivos”, “Refundaciones” CDUs etc. reducidos xa a forzas extraparlamentarias ou insignificantes.

Asistimos tamén aos primeiros tímidos, confusos, minoritarios e desconcertados intentos por volver organizar a fronte de batalla contra o capitalismo. É volver empezar pero non como empezaron eles, agora contamos coa experiencia de máis de cen anos. Polo menos sabemos o que non se pode facer. É posible que a principios do século XXII váiase a analizar, como agora o facemos nós, outra experiencia errada, pero será outra distinta, e entón, quen o intenten terán máis sabedoría, a doutro fracaso, non do mesmo. Porque aos que prolongan esta agonía da experiencia leninista negándose a ver o que a historia demostrou, hai que dicirlles que nada é máis estúpido, nada é máis contrarrevolucionario que persistir no erro, que crer que movendo un cadáver este resucitará, ou, peor aínda, chegar a crer que está vivo.

Dependemos da nosa inteligencia e da correcta lectura da historia para conseguir organizar e estruturar un movemento que permita comezar a facer efectiva, estable e continua a loita anticapitalista. Una loita ampla e universal que nos faga albiscar a posibilidade da vitoria.

Trátase con este debate de axustar contas coa nosa historia, de botar unha ollada cara ao que fomos, o que fixemos; e analizalo sen ningunha benevolencia, coa máxima obxectividade de que sexamos capaces, coa frialdade dun. Botar unha mirada global a toda a esquerda por en riba de todas as distintas ramificacións que ésta tivo, pois partimos de que todas, cos seus acertos e os seus erros, foron o maior e máis serio intento que a humanidade fixo pola emancipación do ser humano, por alumar un mundo no que non teñan cabida a desigualdade, a explotación e calquera tipo de opresión. E se queremos que a loita por estes ideais volva cobrar vida, e non estar debilitados polas pantasmas dos erros da nosa fracasada historia, debemos descubrilos, analizalos e enterralos.

PONTOS DE DEPARTIDA

1º Dar o paso para romper os lazos de simpatía, de comunidade ideolóxica, de parecido, cos países que aínda din ter réximes “socialistas”.

Eses sistemas que teñen (o peor do “socialismo dexenerado” e o peor do capitalismo salvaxe), convértense en contra-exemplos, e logran que calquera persoa con dous dedos de fronte, fuxa deles como da peste. E como consecuencia destes nefastos exemplos a xente fuxe do socialismo e do comunismo por crer que se pretende chegar a sociedades como esas. Conseguen que a necesaria defensa das consignas de igualdade, solidariedade, repartición da riqueza, eliminación da explotación… non teñan nin sentido nin repercusión algunha porque a mera existencia deses nefastos exemplos fanas rechazables. Os “sistemas”, como o de China, vanse a manter no tempo. Ao capitalismo mundial interésalle que sexa así, porque unha vez arrastrados á economía de mercado resúltalle absolutamente indiferente que se organicen socialmente baixo un “orde comunista” (ata o prefiren pois lle garante un control total dos consumidores). Isto quere dicir que as palabras “comunismo” e “socialismo”… seguirán durante longo tempo enfangados por realidades aberrantes.

Isto nons leva a un debate non carente de importancia ¿é irrecuperable a terminoloxía da esquerda? ¿é necesario cabiala?

2º De igual forma hai que romper todo lazo, simpatía, afinidade ideolóxica cos partidos e organizacións que aceptan as democracias burguesas como o único sistema posible. É un absurdo que sigan chamándose “esquerda”, “socialista”, “comunista” ou “anarquista” pois xa non cumpren o labor de representar á clase antagónica da burguesía co obxectivo de derrocala. Se seguen utilizando esas palabras nas súas siglas e nos seus programas é soamente para cumprir mellor coa tarefa de ser o elemento cipayo do capitalismo e o elemento infiltrado entre os traballadores e as súas organizacións. Ao contra-exemplo, engaden o elemento de confusión, a usurpación dun espazo político, dunha ideoloxía, son a vacina que o capitalismo introduce no pobo para inocular a súa rebeldía. 3º Á loita antisistema, anticapitalista, non participativa no sistema burgués, hai que conducila a un lugar afastado daqueles que desde fóra do sistema intentan levala cara a terreos que se demostraron fracasados, ineficaces, obsoletos e ata criminais. Hai unha chamada “extrema esquerda” antisistema, nostálxica de “paraísos” como a antiga Unión Soviética, Cuba, China, Stalin, Mao etc.

Unirse, chegar a acordos, buscar a unidade de acción, coincidir… con defensores dos vellos fracasos levaríannos a novos fracasos máis frustrantes e dolorosos aínda, sería dar pasos que nos afastarían máis e máis da nosa meta. Porque as ideas das que non se poden desprender foron a auténtica causa do fracaso.

Hai que pensar, buscar, investigar, experimentar… e atopar. Non se pode dar voltas á nora dun pozo, que leva anos seco, por medo a saír do círculo cómodo do non pensar, por desidia, por fanatismo, por tradición.

LENINISTA / ANARQUISMO

A MODO DE CONCLUSIÓNS

Deixando de lado a social-democracia, as dúas correntes da esquerda foron:

-o leninismo (a aplicación do marxismo por Lenin) e todas a súa variantes (trotskismo, estalinismo, maoísmo…)

-e o anarquismo e todas as súas variantes (anarcosidicalismo, anarcocomunismo, autogestinarios…)

Os debates realizados en UTOPÍA FORO sobre leninismo e sobre anarquismo condúcennos ao meollo do debate da esquerda que emprendemos fai tempo xa. O leninismo aparece na historia como a única das dúas correntes mencionadas que foi capaz de derrotar ao capitalismo, conquistar o poder e permanecer nel durante un período máis ou menos prolongado. (Agora sabemos que foi unha vitoria pírrica, que os medios utilizados nos só non xustificaban os fins senón que levaban o xerme do fracaso)

As experiencias habidas na toma do “non-poder” por parte do anarquismo, ou dito doutra forma: as experiencias habidas na derrota do capitalismo, e na organización civil en zonas de influencia maioritariamente anarquista, foron escasas, breves e non lograron consolidarse. E hai que dicir que na derrota destas experiencias participou case máis veces o leninismo, en calquera das súas variantes, que o capitalismo. Outras veces esa derrota proveu da súa mesmo interior, dos seus puntos débiles e das súas contradicións.

Cremos que, tras cento cincuenta anos de historia, queda demostrado que nen o leninismo nen o anarquismo son a vía capaz de levarnos a unha sociedade na que “a cada un se lle esixa según as suas posibilidades e se lle de según as suas necesidades”.

Tanto o fracaso do leninismo que conquistou o poder nos países chamados “socialistas”, como o leninismo que xogou hipócritamente a tratar de conquistalo no que se chamou “as democracia burguesas occidentais”. E dicimos que “xogou hipócritamente a conquistar o poder” porque unha vez aceptado por Stalin o socialismo nun só país e a repartición que se fixo do mundo entre o bloque “socialista” e o capitalista, logo da segunda guerra mundial, aos partidos leninistas dos países capitalistas, sempre baixo as directrices do leninismo soviético ou chinés, non lle quedaba outro papel que o de acosar ao capitalismo pero xamais o de derrocalo.

Pero tamén, paralelamente, fracasou o anarquismo demostrando a súa incapacidade para vencer ao capitalismo, para organizar dun xeito significativo a loita contra el, para influír en sectores amplos da loita, e a súa impotencia para contrarrestar a influencia hexemónica do leninismo.

O leninismo e o anarquismo foron dúas formas distintas de fracasar. Desde a súa aparición ata hoxe “algo se debeu facer mal” para que nunca como agora o capitalismo máis brutal, destrutivo e inhumano estendeuse por todo o planeta levándoo ata os límites da súa destrucción.

UTOPÍA FORO maio 2008

FORO 23 "Debate da esquerda III"

ANARQUISMO

Nos DEBATES DA ESQUERDA que UTOPÍA FORO se propuxo realizar tócalle hoxe a quenda ao anarquismo. As dúas grandes correntes da esquerda no último século e medio foron o anarquismo e o comunismo leninista. Estas dúas ideoloxías discorreron paralelas, cruzáronse, aliáronse e combatironse, enfrontáronse e sempre se viron abocadas a ser as dúas grandes depositarias da esperanza de millóns de traballadores para defender os seus dereitos e para servir de guía no camiño cara a un mundo de xustiza igualdade e liberdade.

Esta diferenza co leninismo é definida por Chomsky coas seguintes palabras: “na doutrina leninista sostense que o partido de vangarda debe asumir todo o poder e conducir ao pobo ao desenvolvemento económico, e, por algún milagre que aínda non se explica, á liberdade e á xustiza. É unha ideoloxía que naturalmente apela en gran forma á intelixencia radical, a quen proporciona unha xustificación para o seu rol como administrador estatal. Eu non podo atopar ningunha razón - nin lóxica nin histórica - para tomalo seriamente. O socialismo libertario (incluíndo unha parte esencial do marxismo) oponse a isto co maior desprezo; e con toda razón.”

Ante o estrepitoso e cruento fracaso do paso do leninismo polo poder, resultaría lóxico pensar que o anarquismo deberia aparecer como a alternativa a seguir. Máis aínda, tendo en conta que a análise e as críticas feitas desde o anarquismo a Lenin, practicamente desde o mesmo momento que triunfa a revolución rusa, resultaron funestamente exactas. Pero obviamente isto non ocorreu, aínda tendo en conta toda a ideoloxía libertaria que hai na actualidade nos innumerables grupos antisistema e anticapitalista, o anarquismo non é visto como o arma ideolóxica necesaria para as loitas que se aveciñan. Que posibilidades ten de ocupar o baleiro deixado polo leninismo, ata agora hegemónico, e xa claramente inservible? Como é o anarquismo que se precisaría para as loitas que se aveciña?

Pretendemos con este debate somente abrir un primeiro debate que esperamos continuar debido á amplitude do tema.

UTOPÍA FORO

FORO Nº 22 "DEBATE DA ESQUERDA II"

"Lenin hoxe"

O comunismo, desde hai un século e medio, máis ou menos, desde a creación daquela “Liga dos Comunistas” que baixo a guía de Marx a mediados do século XIX, é, sen máis a ideoloxía política central do modernismo.
A diferenza das vellas utopías baséase na análise real de como se desenvolve o capital desde o punto de vista obreiro.
O sistema capitalista vive e crece unicamente explotando a man de obra, a clase obreira. Por iso, desde a perspectiva comunista, o partido da clase obreira pode determinar a estratexia e a táctica de como destruír o mecanismo de acumulación capitalista e a conquista do poder político.
Ata aí Marx ponse a disposición dese proxecto nun formidable aparello científico.

A posterior tradución da teoría marxista ao plano da mobilización revolucionaria é a tarefa que asume Lenin e que lle leva a elaborar os principios do partido de novo cuño, o “Partido Comunista Bolxevique” , vangarda da clase obreira que rompe coa economía puramente sindical, coa loita espontánea, coa práctica legalista da loita de clases propia dos partido da II Internacional. Este partido sitúase como instrumento específico, dúctil e disciplinado necesario para a conquista do poder e para a instauración da ditadura do proletariado.

O obxectivo da ditadura do proletariado é a instauración do socialismo, é dicir, a nacionalización dos bens de produción e a planificación central.
A concepción leninista do partido e da transición revolucionaria é discutida por Rosa Luxemburgo dentro da esquerda do movemento obreiro internacional. Para ela, a organización preséntase como un proceso que, nos postos de traballo, discúteselle continuamente aos sindicatos e ao partido reformista a representación da clase obreira e a dirección das loitas. Estas loitas xerarán niveis cada vez máis altos de combatividade e xerarán formas organizativas como os “soviets” de Rusia en 1905 ou os “consellos obreiros” de Alemaña en 1918-19.

Lenin sostén que a autoorganización dos obreiros en loita non pode prefigurar o partido e que é a dirección política revolucionaria a que ten que dominar, desde fóra das loitas concretas, todo os niveis de espontaneidade. E debe dirixir estas loitas cara ao obxectivo final da ditadura do proletariado.

A concepción de Rosa Luxemburgo do comunismo é a dunha democracia constituínte das masas en loita.
A concepción de Lenin é a da ditadura do proletariado, donde orixínase a crise de xestión do poder socialista tras a vitoria da insurrección e a toma do poder.

¿Podemos afirmar que a crise do “socialismo real” foi a crise da xestión socialista do capital? ¿Que polo tanto non tería nada que ver coa crise do comunismo?

Aceptando as leccións do último século e medio de historia da revolución comunista ¿cabería recuperar a distinción entre socialismo e comunismo tendo en conta de que o primeiro non é senón unha das formas no que o capital pode organizarse e administrarse?

Toni Negri

Debate da esquerda I:Trostki a vía internacionalista

CONCLUSIÓNS

Consideramos a Lenin e Trostki os dous artífices máximos da Revolución de Outubro e do desenvolvemento da Unión Sóviética até a morte de Lenin. Algunha
das responsabilidades tanto nos acertos como nos desacertos poden ser compartidas por ambos. Dado que temos proxectado un foro sobre Lenin é posible que coincidamos en repetir as responsabilidades. Trataremos aquí de enfrentarnos aos plantexamentos dos que responsable Trotski.
- AREVOLUCIÓN PERMANENTE en oposición ao “socialimso por etapas” ou “nun só país” que plantexaba o estalinismo.
- O PROGRAMA DE TRANSICIÓN que apoia Lenin nas suas “Tesis de Abril”
- DEMOCRACIA OBREIRA entrismo / correntes / faccións / pluralidade de sindicatos e partidos obreiros.


Pretendemos nestas conclusións simplificar todo o que poidamos as conclusións sobre a corrente que Trostki supuxo dentro da esquerda tendo en conta a esposición e posterior debate habido na charla que Xaquín Cerviño deu en UTOPÍA FORO.

O Plantexamento do que parte este DEBATE DA ESQUERDA é o de analizar se esta corrente ten algo que ofrecer as necesidades que una esqueda anticapitalista no 2007 precisa, se en torno a ela se podería artellar un movimento que fora o idóneo para levar adiante a loita anticapitalista con efectividade ou si polo contrario non serve para este fin.
E se non sirve, ver se en ela hai algo que pode ser salvado, recuperado e utilizable na construcción da alternativa que precisamos.

Desde que Trostki comenzou o seu exilio, e ao longo de toda a historia da IV Internacional, en nengún país, en nengún momento, as suas tésis callaron na clase obreira, nen en significativos sectores do pobo.
En nengún momento nen en nengunha situación de loita, a clase obreira foi capaz de diferenciar o que era o “trotskimso” ou, o que é o mismo, nunca foi capaz de descubrir cal eran ás premisas que diferenciaban o “trostkimo” dentro da esquerda. As excepcións que poidera haber( que non o creemos), en calquera caso serían anecdóticas. Isto non indica que non teñan influido no resto da esquerda (mooitas veces sen recoñecelo ou sabelo), sobre todo no referente ao burocratrismo, e na anáise feita sobre os sicalimso dexenerados.

É certo que os plantexamentos trotskistas foron aceptados por sectores intelectuais e universitarios que cunha maior capacidade de análise podían diferenciar millor as diferencias co estalinismo, e unha vez tida a capacidade de comparar, lóxicamente, para calquera mente non enferma de dogmatismo, os plantexamentos de Trostki son obviamente máis aceptabeis.
Pero as característica principal da loita estudiantil é a sua inestabilidade. A buguesía (e ahí coincide co que pensa a clase obreira) considera a conciencia política dos mozos e a loita estudiantil unha especie de sarampión que os seus futuros membros pasan durante a época exaltada da xuventude universitaria. Sarampión que se cura co primeiro traballo bo e o primerio matrimonio. É certo. Os sofás muelles das clases mediasnos que idiotizados burgueses recordan con nostalxia ou vergonza o seu pasado esquerdista, os despachos de abogados, os departamentos médicos, os ministerios socialistas, están cheos de extrostkistas.
O trostkismo debera preguntarse o por qué de isto.

E si marxinal ou inexistete foi a participación do trostkismo na organización de clase, e na loita anticapitalista, a sua participación no sistema das democracias burguesas foi igual de marxinal ou inexistente. A anédota de Francia ou Inglaterra da que tanto falan os trostskistas son experimentos que se se analizasen en profundidade aprecerían un cúmulo de compoñentes extraños, na sua maioría, aos palntexamentos trotskista-leninistas, incluido o concepto mismo de “participación nas democracias burguesas”. E como muito serían outra vez as escepcións que confiraman a regra de setenta anos de marxinalidade, irrelevancia ou presneza testimonial na loita e na organización de clase.

Quizais sexa necesario remarcar aquí que no trotskismo se organizou quizais a parte máis humana e formada do comunismo. Ás sua filas foron a parar moitos comunistas que intuitiva ou conscentemente sentían que o estalinismo, exemónico na esquerda, era unha aberración que enfangaba os altos ideais, os profundos principios de liberdade, igualdade e solidaridade que estaban na raiz da ideoloixía marxista. A burla sangrenta que supoñía para os ideais comunistas os países do socialismo real ou dexenerado, facía que aqueles que loitaban pola libertade real e unha democracia popular só lles quedara a opción de, ou abandoar a militancia comunista ou entrar na correte do comunismo que estaba máis cerca dos ideais orixinais. Ou que polo menos non tiña as mans manchadas de sangue irmán.

Pero a preponderancia asoballante do estalinismo a través dos PCs, e logo do maoismo, imposibilitaron a consolidación de nenguha corrente comunista na esquerda. Isto levou a o trotskismo a moverse en sectores estudiantís e marxinais a clase obreira e as grandes loitas contra a dictadura e o capitalismo. Quizais sexa esta marxinalidade e eas díficiles condicións de desenrolo as que os fixeran cair nun teoricismo agobiante, no entrismo (táctica apoiada por Trostski que consistían en que os militantes trotskistas se organizaran nos grandes partidos obreiros co fin de cambialos dende dentro), nas faccións e isto provocara a profusións de escisións e o sectarismo endémicas enfermedades do trostskimo, diluíndose cada vez máis como alternativa, e aparecendo como algo pintoresco na extrema esquerda.

No Estado Español a principios dos 70 aparece a Liga Comunista Revolucionaria L.C.R. da que se escindiría a L.C., existindo tamén o Partido Obreiro Revolucionario Español P.O.R.E.. Una parte do nacionalismo basco chega a plantexamentos trostskistas e se fusiona coa L.C.R. As excisiós xa viñan da misma dirección da IV Internacional que fundara Trotski.
Morto Franco a LCR se presentan as eleccións burguesas e ante o esperado fracaso, vólvense a ver as areas movidizas nas que sempre se moveron: una parte da militancia entra no PSOE (¡¡¡) chegando a postos de responsabilidade: ministros no goberno de Felipe González, Carlos Príncipe, alcalde de Vigo etc. Outro sector entra en Izquierda Unida, Romero en Madrid. En Galiza entran no BNG. Este increíble espallamento define en si mismo o que era, é, o trotskismo. Incapacidade para cohesionarse, icapacidade para crear una liña clara e sólida, incapacidade para levantar unha alternativa organizativa seria, creíble, realista e cohesionada.

É dificil explicar que a marxinalidade se deba fundamentalmente a exemonía do estalinismo no moviento obreiro e na esquerda mundial. E máis tendo en conta que xa nas últimas décadas do século XX o socialismo real estalinista estaba totalmente desprestixado e aparecera ao descuberto todo o que tiña de criminal e fascista. E inda máis, despois da caida do muro de Berlín e o fundimento de todo, ou case que todo, o “socialismo real”. Caída que desixou ao descuberto toda a sangue e a basura que corría polas cloacas dos países mal chamados comunistas. Cabría pensar entón que o trostskismo, libre da presión do estalinismo no poder, e dado que foi a corrente do comunismo que máis loitou contra a dexenración burocrática dos rexímenes estalinistas, tería a sua oportunidade histórica.
Unha alternativa que leva setenta anos sen ser capaz de convertirse en alternativa é sinxelamente porque non é alternativa
.
Recoñezámolo: fixose unha revolución pero a partir de ahí foise acumulando erro tras erro ate chegar a hoxe, onde volvemos a estar novamente no punto de partida porque as tese, en canto a construcción do socialismo, dos dous responsables máximos desa revolución, Lenin e Trostki, contiñan o xermen do futuro fracaso. Sabemos que despois de constar cal foi o discurrir dos acontecimentos é fácil esta análise. Pero tamén hai que ter enconta que estaban a construir o futuro non só de Rusia se non da humanidade. E que falamos de dous homes cunhas capacidades foro do común que se convirten voluntariamente en líderes e teòricos do comunismo na primeira experiencia da historia de toma do poder por parte da clase obreira.

Non hai que esquecer cal é a orixe do estalinismo, autentico cancro que matou a experiencia da realización do socialismo.
Houbo decisións tomadas que favoreceron e mesmo provocaron a sua aparición:

- O partido único.
A ilegalización de todos os partidos que non foran o bolchevique, cousa que non só eliminaba os partidos burgueses e contrarevolucionarios senon tamén os partidos e sindicatos da esquerda e revolucionarios.
En 1903 Trotski critica as concepcións organizativas de Lenin coas seguintes palabras “A organización do partido sustitue ao partido en xeeral, a continuación eo Comité Central sustitue á organización e, ao final, un dictador supranta ao Comité Central”. A pesar de esta profética visión, catorce años antes da revolución, Trotski, unha vez no poder, acepta as tese organizativas de Lenin facéndose con iso responsable da materialización en Stalin da sua teoría.
Foi Lenin o que sacou adianta a resolución de que os membros do Comité Central deberían aceptar as decisións tomadas pola maioría. E que o intento de movilizar opiniónas contra estas decisións sería considerado desviacionismo e acarrexaría a expulsión. Trotski escribira que a dictadura dun só partido conduciría a dictadura dun só home, pero a pesar diso aceptou a resolución de Lenin da que ambos, e él en maior medida, terminaron sendo víctimas.

-E a posterior eliminación das correntes interna, deixaba o partido a mercede das burocracias sen control algún.
Estas duas medidas abren a porta ao estalinismo. E estas duas medidas son tomadas por un partido no que Lenin e Trotski son líderes indiscutibles. E non os libra de responsabilidade nen o arrepentimento de Lenin cando, xa enfermo, ve que o hovo da serpente que el incubou soltou a cria, nen o batallar posterior de Trotski, xan sen poder, en contra da burocracia e a favor da democracia obreira.

-O aplastamento da sublevación de Kronsradt con Lenin e Trotski no poder supón abrir a porta á dictadura totalitaria con iso rpovocar a aparición de Stalin.

- A decisión de non “exportar” a revolución tamén foi tomada sendo Trotski xefe do exército soviético. Esta decisión serviría de base para que Stalin creara unha grande potencia industrial na URSS e que osutros pobos (entre eles España) non consolidaran ou conqueriran o socialismo.

Tamén hai que considerar que o reforzamento do papel de liderazgo exercida por Lenín e Trotski será levada até o paroxismo por Stalin no culto a persoalidade.

O mesmo se podería decir da creación das “chekas” (iniciativa do propio Lenin que lle preguntaba a un camarada que cuestionaba a sua creación “¿de verdade que cres que podemos vencer sen recurrir ao máis despaidado terror?”), xermen da GPU, auténtica SS soviética, que serían utilizadas logo por Stalin como base represiva do seu réxime, e que levarían a centos de miles de cidadáns, moitos deles comunistas honrados, a ser eliminados sen garantías de ningún tipo.
.
Resulta paradóxico que un lidér tan intelixente, culto e sagaz como Trostki (e o mesmo poderíase dicer de Lenin) non tivera a capacidade suficiencte para analizar cales serían as consecuencias daquelas decisións. E se se dice que foron tomadas coa intención de que foran transitorias; volve a ser sorprendente que unhas mentes tan preclaras non soubesen ver en que suelen convertirse as “medidas transitorias”.

Tamén resulta sorprendente que unhas mentes tan brillantes non foran capaces de ver de que estaba feito Stalin, co que estiveron compartindo partido e dirección durante tanto tempo. E se, como parece, ambos sabían o tipo de elemento era como non se autoimpuxeron como principal deber revolucionario o liberar á Revolución, ao socialismo e a historia, do elemento que había de levar ao fracaso o socilsimo non solo soviético senon mundial, e de pasar á historia como un mosntruo que deixou millóns de mortos tra sí en nome do socialismo, do comunismo, do marxismo. Inutilizando, por muito tempo, se non para sempre, esas palabras coa sua barbarie.

Son demasiadas equivocacións, desmasiadas analise incorrectas, demasiadas decisións equivocadas como para que non pesen na credibilidade e o e a viabilidade dun proxecto político.
As apelacións ás especiais condicións históricas nas que se desenvolveron os acontecimentos, así como a apelación a falta de experiencias previas non minimizan o catastrófico fracaso final.

Non é difícil chegar a conclusion que outro dos grandes erros é a concepción misma do “líder”. Porque si esta actuación nos sorprende e só se se cre no papel carismático do “líder” en xeral, no seu papel de mesías infalible. Isaac Deucher escribiu una monumental biografia en tres tomos sobre Trotski titulada “TROTSKI, PROFETA ARAMADO” “TROTSKI PROFETA, DESARMADO” “ TROTSSKI, PROFETA DESTERRADO”. Trostki profeta, o líder como profeta, profeta ¿de que deus? ¿os ateos teñen deus? ¿o socilaismo é unha relixión?
En Trotski danse, como en mui poucos casos máis, todas as compoñentes do mito, do mártir, do profeta, do vencedor, do superior. En poucos líderes na historia se concentraron tal cantidade de virtudes. Unha vontade de ferro, un poder de liderazgo e oratoria escepcionais, unha intelixencia fora do normal, unha grande cultura, a sua capadicade de estratega é lexendaria, como escritor e crítico é brilante, como historiador é abraiante, a paixón e coherencia coa que defendeu os seu principios resultan admirábles, a perdida de poder, despois de telo todo, engádelle a fascinación que exercen os malditos, a sua morte a mans do seu enemigo construen un mito.
Pero nen era infalíbel, nen estaba libre de culpa, foi unha victima dos seu propio erros. Equivocouse en puntos esenciais, por eso perdeu. Equivocouse nas analese que fixo sobre o futuro do socialimso e das brurocracias, e por eso o troskismo perdeu o seu momento histórico e é un camiño que conduce a ningunha parte.
Vendo a figura de Trostki non é dificil sentrirse atraida por ela, sobre todo no seu antagonismo con Stalin, pero se buscamos a verdade topamos o que topamos.
Ao enfrentarnos coa figura de Trostki topámonos co “lider”, co papel do “lider”.
É posible que en determinados momentos teñamos necesidade de que unha persoa cumpla ese papel, pero nunca será un profeta, nen as nosas vidas e o nos destiño estará nas suas mans, nensera un deus, nen dictará leises, nen terá un poder superior aos demais.
Pero esta é outro apartado, outro tema para debate: O PAPEL DOS LÍDERES

RESUMEN E CONCLUSIÓNS:

Dende logo, parécenos indescutíbel que analizando a histroia do tristskismo e das suas organizacións, así como a sua situación actual dentro da loita anticapitalista, podemos afirmar que fracasaron nas suas metas, e que non teñen posibilidade algunha de que poidan materializar as suas aspiracións no futuro.

É unha esperiencia esgotada.

Seguir insistindo nesa vía é un voluntarismos tan inútil como esgotador. É posíbel obcecarse con calquer cousa, pero insistir setenta anos nesa obcecazón é unha locura que só favorece ao enemigo.

Creemos que a concepción internacionalista da loita contra o capital é válida hoxe. É absolutamente necesaria a búsqueda dunha solución internacional-global ao capitalismo-global.

Por esta causa está absolutamente vixente a necesidade de ter un organismo / unha internacional, capaz de facer confluir, organizar, aunar ou sincronizar accións globales contra un enemigo común cunha forma global de actuación. Temos indicios, inda que tímidos, de accións globales ainda que muy débiles e simbólicas que por agora son expontáneas, ou case. Pensamos que a evolución da loita anticapitalista, antisistema, conforme se vaia estructurando, cohesionando e profundizando esixirá a imprantación dese organismo internacional.
A loita antiburocrática é outra das grandes loitas que siguen a ter unha vixencia vital. A corrupción e a burocratización dos partidos, sindicatos e ONGs é unha carcoma que está a acabar con eles. Pero encnato un grupo de persoar se reunen e se reparten responsabilidades ese virus reparecerá sempre. A búsqueda de vacunas contra esa enfermedade parécenos un dos grandes debates a ter.

UTOPÍA FORO

FORO Nº 21 "DEBATE DA ESQUERDA"

Trotski e a revolución socialista hoxe

Trala caída do muro de Berlin asistimos a unha abafante ofensiva ideolóxico mediática que certificaba a vitoria final do capitalismo a nivel global e o enterramento definitivo de calquera modelo alternativo de sociedade. Boa parte dos dirixentes da esquerda colaboraron con este discurso: pregoaron a fin da loita de clases e a inutilidade das ideas que forneceron o movemento obreiro durante 150 anos. Renunciar a dar a batalla no terreo das ideas é renunciar a transformar a sociedade.
Hoxe, dende Venezuela, Bolivia ou México ata as rúas de Vigo, a loita de clases dá mostras de estar viva, reflexando a necesidade dun programa político revolucionario. Para iso, cómpre botar a vista atrás e recuperar as ideas e tradicións que impulsaron á clase obreira a tomar o poder e construir o primeiro rexime socialista da historia en Rusia. Alí, o Partido Bolxevique de Lenin e Trotski foi quen de conxugar teoría e práctica revolucionaria. As ideas do marxismo alimentaron a estes dous grandes revolucionarios aos que nos lles temblou o pulso ante as tarefas históricas da clase obreira rusa. Á morte de Lenin, León Davidovich Bronstein, Trotski, recolleu o seu legado e portou a antorcha das xenuinas ideas marxistas na loita contra a burocratización do réxime encarnada por Stalin. Este combate costoulle caro, converteuse no dirixente revolucionario máis perseguido da historia, tanto polos gobernos burgueses como pola burocracia soviética, que estaba a liquidar á vella garda bolxevique. Para varias xeracións de comunistas afectados polas mentiras oficiais do estalinismo, Trotsky era o diaño; o colaborador do fascismo, cando non o "tolo ultraesquerdista" que coma un profeta delirante falaba de "revolución mundial" sen entender de "condicións obxectivas". O único que osaba criticar ao réxime burocrático "facendo o xogo ao imperialismo”. Finalmente, en 1940, Trotsky, o compañeiro de armas de Lenin, o presidente do Comité Militar Revolucionario en outubro de 1917, o fundador da III Internacional e organizador do exército vermello, caía asasinado polo golpe mortal dun piolet.”.
León Trotsky mantivo a continuidade do programa marxista, do internacionalismo e a independencia de clase na actuación das forzas revolucionarias. Hoxe preséntase coma un referente para todos aqueles que buscan unha explicación consecuente ao derrumbe do chamado "socialismo real" e á crise da sociedade capitalista, coma un punto de apoio imprescindible á hora de construir unha alternativa revolucionaria no século XXI.

Utopía Foro Comenza o Debate da Esquerda

UTOPÍA-FORO COMENZA O DEBATE DA ESQUERDA
que ate agora estivo sendo realizado na rede.

O XOVES 25 DE OUTUBRO UTOPIA FORO realizará o seu primeiro DEBATE DA ESQUERDA que será presentado por XAQUÍN PASTORIZA CERVIÑO, membro da Fundación Engels.

Neste caso a exposición e debate farase sobre LEÓN TROSTKY.

A figura e os plantexamentos políticos deste líder da revolución rusa, serviranos para analizar unha das corretes do comunismo histórico.

Á morte de Lenin duas concepcións (a de Trostky e a de Stalin) do socialismo, que resultaron ser irreconcialibles, enfrentaronse a morte. O triunfo de Stalin cambiou o futuro de comunismo, e mesmo de mundo. Deficil sería imaxinar como tería sido a historia se fora Trostky o que lograse impor os seu criterios.

Dado que as correntres estalinista e trostkysta chegaron ate hoxe dentro da esquerda, parécenos fundamental analizar as suas implicacións e influencias na situación da esquerda hoxe, a valize ou non dos seus plantexamentos.

foro nº 21 "DEBATE DA ESQUERDA"

Co foro nº 21 comenza o DEBATE DA ESQUERDA, que até agora viñemos mantendo na nosa páxina web.Pretendemos facer a analise máis rigurosa e non dogmática de que sexamos capaces. O únIco ponto de partida é a nosa situación radical e intransixente frente ao capitalismo. A única verdade incuestionábel é a de saber que si ese sistema logra a victoria total nesta loita, e a desmovilización de todos aqueles que queren cambialo, a vidae o planeta non terán futuro algún.Outra cousa parécenos obvia: insistir no que, ao longo do último século, se demostrou como inoperante, grotesco e mesmo criminal, parécenos irracional.A partir desta verdade todo é discutíbel e cuestionábel. Somos fillos dun imenso, frustrante e doloroso fracaso.A gran batalla que ao longo do S. XX se librou no mundo contra o capitalismo terminou cun estrepitoso fracaso das forzas anticapitalistas. Feito que si ben se visualizou na caída do muro de Berlín, viña sendo arrastrado desde moito tempo antes, quizáis desdeo mesmo ponto de partida.Ningunha das tendencias, formas, sensibilidades, concepcións, matizacións, liñas, comprensións... saidas de Marx acertou ou conseguiu vencer, foi capaz de levarnos a unha sociedade sen clases, xusta e libre.E aínda nos casos que o parecía facer, non foi máis que un espellismo de finais tráxicos. E os restos dese imenso naufraxio que sobreviven hoxe só son un recordatório patétio da nosa derrota.Con este debate pretendemos analizar os erros habidos, descubrir as posibilidades que temos nesta loita sen fin, analizar se as ferramentas que viñamos empregando serven ou non, se as formas, os modos, as enerxías son as que hoxe se precisan ou que cambio precisan...Nen é certo que a historia rematase, nen que debamos resignarnos a que o capitalismo sexa o unico sistema posíbel, nen que a loita de clases se esfumara na pira do mercado. E só intentar descubrir como debe ser a loita no S. XXI.

UTOPÍA FORO