LENINISMO / ANARQUISMO: CONCLUSIÓNS DOS FOROS Nº 23 E 24

Quen creou o marco, o caldo de cultivo, no que se fixo posible o terror estalinista foi o leninismo.

As raíces da dexeneración estalinista, a súa fracasada catarse e o seu afundimento final son consecuencia da concepción de Lenin do Partido de Vangarda dos traballadores, conxunto reducido de políticos profesionais da Revolución; o Centralismo Democrático como sistema de funcionamento interno.

Abafada a democracia dentro do partido debido á súa estrutura e o seu tipo de funcionamento, e abafada a democracia obreira polo partido único, a Revolución vese abocada á aparición dunha caste de burócratas privilexiados que acaba por ocupar o sitio da clase á que acaba de derrocar. Así a ditadura do proletariado vólvese ditadura sobre o proletariado.

ESTADO

LENINSIMO

O estado perdura durante un tempo coa orde burguesa na transición cara á eliminación das claseses xa que logo do estado.

Se o inimigo non se deixa expulsar do poder sen loitar terá que haber fronte a el alguén que se enfronte e coordínese con outros que se enfronten. E esta loita terá que ser organizada. E buscando a efectividade contra o inimigo xorde a organización e con ela o embrión dun novo estado.

ANARQUISMO

”¿Como se pode esperar que dunha sociedade equitativa emerxa unha organización autoritaria?” pregúntase Bakunin.

LENINISMO

”Non discrepamos de ningún xeito dos anarquistas en canto á abolición do Estado, como meta. O que afirmamos é que, para alcanzar esa meta, é necesario o emprego temporal dos instrumentos, dos medios, dos métodos do poder estatal contra os explotadores, igual que para destruír as clases é necesaria a ditadura do proletariado.”Lenin.

O “mal menor necesario” convértese en “maior innecesario” e o “emprego temporal” en “indefinido”, a “ditadura do proletariado” convértese en “ditadura do partido sobre o proletariado” e o “centralismo democrático” en “centralismo” sen adxectivos.

”O estado burgués só pode ser destruído pola revolución. O estado en xeral, é dicir, a máis completa democracia, só pode extinguirse” Lenin

Calquera revolución que se vexa rodeada de inimigos e sen que se abra ao exterior, terminará sempre podrecéndose, dexenerando e enfermando. Todo o esforzo, todas as estruturas, toda a maquinaria posta en pé pola Revolución co fin de vencer á clase burguesa termina sempre dirixindo o seu potencial violento contra aqueles en nome dos que se fixo a revolución.

Agora o monopolio da violencia non o teñen os “explotadores”, teñeno as élites, as burocracias que derrocaron aos explotadores, e exércena non contra a burguesía xa vencida, se non contra o pobo polo medo que estas burocracias teñen a que lles arrebaten os seus privilexios e o poder. O inimigo exterior e a contrarrevolución interior son as dúas grandes escusas para manter en pé o estado e toda a súa maquinaria represiva. O inimigo exterior e o interior esaxéranse, distorsiónase, e de non existir invéntanse ou se crean.

Primeiro Ttotsky e despois Mao intentaron facer unha segunda revolución dentro da revolución, dentro do socialismo no poder, co fin de expulsar do poder aos elementos máis privilexiados, ás burocracias que se instalaron inamoviblemente nas cúpulas do estado e do partido.

Obviamente os dous fracasaron. E se tivesen éxito estarían condenados a intentalo unha e outra vez sen conseguilo nunca. Porque as burocracias privilexiadas, e aferradas ao poder son un síntoma inexorable dunha enfermidade. É a consecuencia ineludible do “partido único” e do “centralismo democrático”.

A relación entre vangarda e masa, o papel outorgado á vangarda, a concepción do partido de cadros, o funcionamento interno deste partido por medio do “centralismo democrático” son quen producen as burocracias privilexiadas. Mentres non se cambie isto de nada serve atacar o que isto terminará inequivocamente producindo.

Así, os instrumentos que se poñen en pé para conseguir o poder, se unha vez conseguido este, corrómpense e vólvense contra aqueles a os que ía liberar, isto quere dicir que non son os correctos, os necesarios. A historia de todas as revolucións comunistas-leninistas habidas no século pasado móstrano dun xeito irrefutable. E aquí hai que remarcar que TODAS a revolucións habidas (e que puideron durar o suficiente como para ser consideradas proxectos consolidados) corresponderon TODAS a un único modelo: o leninista.

A clave do debate é:

¿que vangarda? ¿é necesaria unha vangarda?

¿que organización?¿é necesaria unha organización?

¿que funcionamento debe ter?

ANARQUISMO

Tamén os anarquistas sentiron a necesidade de se organizar.

”Para o triunfo da Revolución sobre a reacción é necesario que a unidade de ideas e de accións revolucionarias atopen un órgano no meio da anarquía popular que será a vida e a enerxía da Revolución. Este órgano debe ser a asociación secreta e universal dos Irmáns Internacionais”. Bakunin

¿Hai moita diferenza entre a “asociación secreta” de Bakunin e a “vangarda organizada” de Lenin? ¿Ambas as formas non comportan o mesmo risco? A caso con tan só cambiar “anarquismo” por “leninismo” inoculamoslle á “Asociación Secreta” de Bakunin a infección do burocratismo, os privilexios, o egoísmo que todos os seres humanos portan en si mesmos? Dirase que o funcionamento interno da “asociación secreta” está pensado para que isto non ocorra en contra do funcionamento do Partido Comunista que provoca indefectiblemente isto. Pero as experiencias históricas, a experiencia persoal, e o que sabemos do ser humano, dinos que simplemente ocorre en menor medida. ¿Que importa o nome? Partido, vangarda organizada, asociación secreta, organizacións, federacións? con apelativos comunista, anarquistas, socialista? creadas para facer máis eficaz a loita contra o inimigo. Pero cando esta situación cambia e xa non hai inimigo ¿que se fai coas organizacións creadas para vencelo? É certo que o anarquismo puxo en pé medidas como o asamblearismo, a revogación de cargos, a non delegación da representatividade individual etc. co fin de inocular ás súas organizacións contra ese cancro. E aínda que non creou as monstruosas maquinarias burocráticas do leninismo tampouco o libraron totalmente do problema, e tiveron que pagar un tremendo prezo por iso. Pensemos en García Oliver e Federica Montseny como ministros da Republica do 36. E non se expón estes nomes aquí como reproche comparable ás atrocidades do estalinismo, senón como exemplo de que a liberdade absoluta, a xustiza absoluta, o home novo… non se conseguen co acto máxico de porse baixo unha bandeira vermella e negra, nin se incapacita por porse baixo unha vermella.

E é certo tamén que en busca dunha efectividade maior o leninismo puxo en pé medidas como o centralismo democrático, o papel das vangardas, o partido de cadros, o reforzamento do líder etc. que no canto de inocular ían provocar e acelerar a aparición do ese cancr

O leninismo é unha especie de posibilismo no que en aras dunha maior eficacia decidiu tomar unha serie de medidas odiosas transitoriamente (“partido de vangarda” “centralismo democrático” “prolongación do estado” “suspensión da democracia obreira…) que inexorablemente se converten en perdurables enquistándose e destruíndo aquilo para o que foron creadas. En realidade non é outra cousa que a crenza de que “o fin xustifica os medios”. Pero as consecuencias da fraudulenta utilización deste atallo, son que “os medios terminan converténdose no fin”. E o fin non só non se alcanza se non que cada vez se afasta máis.

Para Bakunin a principal tarefa da Revolución é a abolición do Estado con todos os seus fins.

”Cada individuo, cada asociación, cada comunidade, cada rexión, cada nación ten o dereito absoluto á autodeterminación, a asociarse ou non asociarse, a aliarse con quen lle plazca e a repudiar as súas alianzas sen considerar os así chamados dereitos históricos a conveniencia dos seus veciños.” Bakunin

Esta asociacións uniríanse libremente en federacións de comunidades, provincias, rexións, nacións… e terminarían formando unha Federación Universal Non é difícil de chegar á conclusión de que para vencer a un inimigo tan organizado, como un Estado Burgués, é necesario oporlle algún tipo de organización se se quere ter algunha posibilidade de éxito.

A radical defensa da liberdade do home defendida por Bakunin, o seu furibundo antiautoritarismo, sospeitou sempre da concepción do “Estado Proletario” de Marx, recollido logo por Lenin. Presentiu que este “Esatado Proletario” acabaría por cercenar a liberdade do individuo tomando como escusa a necesidade de salvaguardar os logros da Revolución.

“Calquera teoría lóxica e clara do Estado está fundamentalmente baseada no principio de autoridade, é dicir, a idea eminentemente teolóxica, metafísica e política de que as masas, sempre incapaces de gobernarse, deben en todo momento someterse ao xugo benefactor dunha sabedoría e dunha xustiza que lles son impostas, dun xeito ou outro desde arriba.” Bakunin

Esta regra loxicamente é aplicable tamén ao “Estado Proletario”. Por iso o Partido Comunista é a organización encargada de resucitar o cadáver do estado autoritario. Unha vez cometida a aberración de loitar polo poder a Revolución queda aprazada e no caso de que estale será controlada e levada ao fracaso.

”O estado debe devorar a menos que sexa devorado, conquistar senón quere ser conquistado, esclavizar senón quere ser esclavizado, xa que dous poderes, similares pero alienados entre se, non poden coexistir sen destrución mutua”. Bakunin.

”Non hai terror, crueldade, sacriléxio, perxurio, impostura, transacción infame, cínico roubo, saqueo directo ou traizón truculenta que non fora, ou que non sexa, perpetrado diariamente polos representantes dos Estados, sen outro pretexto, que esas palabras elásticas e con todo tan terribles: Por Razóns De Estado.” Bakunin.

A formulación de Bakunin non fai outra cousa que afirmar, como dixemos, que O FIN NON XUSTIFICA OS MEIOS. E isto procede da súa aversión radical ao poder.

A formulación comunista é a contraria, nel O FIN XUSTIFICA OS MEDIOS. E iso procede da crenza de que é necesario o poder para realizar os proxectos da Revolución. Pero a pregunta terrible que a historia xa contestou é ¿ata que medios estamos dispostos a chegar, a xustificar, para lograr os fins da Revolución? A todos, incluídos os máis monstruosos.

E a outra pregunta terrible que tamén contestou a caída do muro de Berlín, é ¿a utilización de calquera medio, incluídos os monstruosos, non terminan afastando irremisiblemente aos cidadáns da Revolución e conducindo, a esta, ao fracaso?

Non só Bakunin, tamén Lenin foi consciente do perigo que entrañaba o Estado pensado por Marx para loitar contra os inimigos da Revolución. Temía que este terminará reprimindo ao pobo.

”Mentres chega a fase superior do comunismo, os socialistas esixen o máis rigoroso control por parte da sociedade e por parte do Estado sobre a medida de traballo e a medida de consumo; pero este control ha de comezar coa expropiación dos capitalistas, e co control dos obreiros sobre os capitalistas, e non debe levar a cabo por un Estado de burócratas, senón polo Estado dos obreiros armados.” Lenin

O Estado proletario para o marxismo-leninismo é absolutamente distinto ao estado burgués. E esta diferenza baséase tanto na clase que o constitúe e á que serve como no feito de que se crea para disolverse.

”Desde o momento no que é a maioría do pobo a que reprime por si mesma aos seus opresores, non é xa necesario unha FORZA ESPECIAL de represión. Neste sentido, o Estado comeza a extinguirse. No canto de institucións especiais dunha minoría privilexiada (a burocracia privilexiada, os xefes do exército permanente), esta función pode ser realizada directamente pola maioría, e canto máis interveña todo o pobo na execución das funcións propias do poder estatal, tanto menos é a necesidade de devandito poder” Lenin

Isto quere dicir que Lenin entende a ditadura do proletariado como a realización provisional dun sistema no que os obreiros armados non se deixen substituír polas burocracias.

”Un sistema provisional no que todos funcionen de control e de inspección, e todos sexan burócratas durante algún tempo para que deste xeito ninguén poida converterse en burócratas (…)

Democracia para a maioría xigantesca do pobo e represión pola forza, ou sexa, exclusión da democracia para os explotadores, para os opresores do pobo: velaquí a modificación que sufrirá a democracia en transición do capitalismo ao comunismo.” Lenin

Bakunin cría que o Estado sería pulverizado pola resolución revolucionaria do pobo. Marx analiza cientificamente a Historia buscando cales son as súas leis intrínsecas. Descobre que o que move a Historia é a loita de clases. Quitou á luz a verdadeira natureza do capitalismo e descubriu que a clase capitalista creaba dentro dela mesma á clase que a destruiría. Os revolucionarios deberían traballar como aliados da Historia e a súa finalidade sería a de acelerar o proceso e dar o último golpe a un sistema nacido para morrer.

”Na fase superior da sociedade comunista, cando desapareza a subordinación esclavizadora dos individuos á división do traballo, e con ela, a oposición entre traballo manual e traballo intelectual; cando o traballo non sexa soamente un medio de vida, senón a primeira necesidade vital; cando co desenvolvemento dos individuos en todos os aspectos, crezan tamén as forzas produtivas e corran cheos or ríos de riqueza colectiva, só entón poderá pasarse totalmente o estreito horizonte do dereito burgués, e a sociedade poderá escribir na súa bandeira: ¡De cada cal, segundo as súas capacidades; a cada cal, segundo as súas necesidades!” Marx

É entón cando desaparece o Estado. A ditadura do proletariado é o período de transición entre a vitoria sobre o capitalismo e ese momento do que fala Marx no que se pase do dereito burgués.

Pero dado que a revolución non foi mundial, dado que houbo que compartir o planeta co inimigo, cun sistema capitalista agresivo, baixo a escusa de defender o socialismo mantívose a ditadura do proletariado, sobre o proletariado, mantívose o Estado. Ata que a burguesía non sexa totalmente derrotada sería unha irresponsabilidade letal non organizar a defensa da revolución. Pero o que resultou tamén letal foi converter esta autodefensa en estruturas estables e duradeiras, e baixo a escusa da existencia dun inimigo ameazante, perpetuar entre a sociedade capitalista e a comunista unha sociedade que, sen ser estritamente capitalista, copiase case totalmente “o estreito horizonte burgués”, en palabras de Marx.

Ao optar por consolidar en socialismo nun só país en detrimento de a revolución mundial, estábase optando por manter enfronte ao bloque capitalista para xustificar a perpetuación da ditadura do proletariado, sobre lo proletariado. Estaba claro que a revolución ou era mundial ou non sería. Pero tamén estaba claro que a revolución de ser mundial co modelo leninista, tamén fracasaría. Porque as formulacións de Lenin de “Centralismo Democrático”, “Partido de Vangarda”, provocarían indefectiblemente a aparición da burocracia, os privilexios, a represión e o divorcio coa clase obreira e o pobo, o cancro que se sementa no proceso revolucionario e que terminará inexorablemente acabando con el. E é posible que tamén fracasase a revolución anarquista porque a radical defensa da liberdade e o sublime (e romántico) concepto do home que tiña Bakunin, sucumbiría á monstruosa, desapiadada, mercenaria e alienada maquinaria que o capitalismo poría en pé para defender os seus intereses atacando á Revolución. Aínda que este fracaso fose menos letal, dolorosos, indigno que o ocorrido co leninismo. Ata é posible que ese “Home” que Bakunin viu detrás do “home”, existise e lograse vencer. E de vencer houbesen “corrido a chorro as fontes da riqueza colectiva”. Porque a revolución ou será xusta, libre, democrática, honrada, ética, feita por homes e mulleres iguais, feita por homes e mulleres libres… ou non será.

”A Comuna tivo que recoñecer que desde o primeiro momento que a clase obreira, ao chegar ao poder, non pode seguir gobernando coa vella maquinaria do Estado, que para non perder de novo a súa dominación recentemente conquistada, a clase obreira ten, dunha parte, que varrer toda a vella maquinaria opresora utilizada ata entón contra ela, e, doutra parte, precaverse cos seus propios deputados e funcionarios, declarándoos a todos, sen excepción, revocables en calquera momento.” Eng

”En consecuencia, a Revolución empezará destruíndo, sobre todo, todas as institucións e todas as organizacións, igrexas, parlamentos, tribunais, administracións, bancos, universidades etc. que contribúan á vida do Estado? despois do derrocamento do goberno establecido, as comunas deben organizarse dunha forma revolucionaria, elixindo tribunais e administradores revolucionarios sobre a base do sufraxio universal e do principio de que todos os oficiais deben ser responsables, directa e efectivamente ante o pobo” Bakunin

Nestas palabras de Engels e Bakunin podemos comprobar que, na orixe, as diferenzas entre o marxismo e o anarquismo non son tan profundas. Quizais é a terminología a que parece profundar as diferenzas máis que os conceptos que hai tras elas. A alerxia que Bakunin sentía cara á palabra “estado” impediulle chamarlle polo seu nome a iso que el denominaba “tribunais e administradores

A historia da esquerda comunista-leninista e anarquista, en relación á loita contra o capitalismo, á toma do poder polo proletariado, á organización do poder conquistado e ao mantemento do poder conseguido, é unha historia chea de éxitos e fracasos, de frustracións e de alegrías, de vitorias e derrotas inesperadas, de tráxicas deformacións e erros dolorosos, e traizóns catastróficas. A loitas fratricidas entre comunistas e anarquistas, entre estalinistas e trotskistas representaron en realidade a loita das vangardas por lograr a hexemonía no movemento revolucionario ante os ollos alleos do pobo.

O grao de complexidade que supuxo o materializar, sen experiencias previas, as utopías marxista e anarquistas foi tan enorme e atopouse con situacións tan difíciles que é posible que de intentar outras formas, de ter outros protagonistas, conduciuse ao mesmo fracaso, porque a evolución do ser humano é a que é, e con este material xenético no seu estado actual non se poden albergar moitos soños.

Nos últimos 30 anos poidemos visualizar o fundimento da utopía que pareceu triunfar coa Revolución Rusa. Na realidade empezou a fracasar no mesmo momento que parecía triunfar. Se a caída do Muro de Berlín foi a imaxe plástica do derrube da experiencia leninista, en realidade nin foi o principio nin o final deste afundimento. Segue derrubándose nos países que aínda resisten (de formas inimaxinables) definíndose como “socialistas” e dirixíndose cara ao absurdo: China, Corea do Norte, Cuba, Vietnam, Birmania, Laos... E sigue derrubándose o muro no fracaso daqueles Partidos Comunistas e os seus disfraces de “Esquerdas Unidas”, “Olivos”, “Refundaciones” CDUs etc. reducidos xa a forzas extraparlamentarias ou insignificantes.

Asistimos tamén aos primeiros tímidos, confusos, minoritarios e desconcertados intentos por volver organizar a fronte de batalla contra o capitalismo. É volver empezar pero non como empezaron eles, agora contamos coa experiencia de máis de cen anos. Polo menos sabemos o que non se pode facer. É posible que a principios do século XXII váiase a analizar, como agora o facemos nós, outra experiencia errada, pero será outra distinta, e entón, quen o intenten terán máis sabedoría, a doutro fracaso, non do mesmo. Porque aos que prolongan esta agonía da experiencia leninista negándose a ver o que a historia demostrou, hai que dicirlles que nada é máis estúpido, nada é máis contrarrevolucionario que persistir no erro, que crer que movendo un cadáver este resucitará, ou, peor aínda, chegar a crer que está vivo.

Dependemos da nosa inteligencia e da correcta lectura da historia para conseguir organizar e estruturar un movemento que permita comezar a facer efectiva, estable e continua a loita anticapitalista. Una loita ampla e universal que nos faga albiscar a posibilidade da vitoria.

Trátase con este debate de axustar contas coa nosa historia, de botar unha ollada cara ao que fomos, o que fixemos; e analizalo sen ningunha benevolencia, coa máxima obxectividade de que sexamos capaces, coa frialdade dun. Botar unha mirada global a toda a esquerda por en riba de todas as distintas ramificacións que ésta tivo, pois partimos de que todas, cos seus acertos e os seus erros, foron o maior e máis serio intento que a humanidade fixo pola emancipación do ser humano, por alumar un mundo no que non teñan cabida a desigualdade, a explotación e calquera tipo de opresión. E se queremos que a loita por estes ideais volva cobrar vida, e non estar debilitados polas pantasmas dos erros da nosa fracasada historia, debemos descubrilos, analizalos e enterralos.

PONTOS DE DEPARTIDA

1º Dar o paso para romper os lazos de simpatía, de comunidade ideolóxica, de parecido, cos países que aínda din ter réximes “socialistas”.

Eses sistemas que teñen (o peor do “socialismo dexenerado” e o peor do capitalismo salvaxe), convértense en contra-exemplos, e logran que calquera persoa con dous dedos de fronte, fuxa deles como da peste. E como consecuencia destes nefastos exemplos a xente fuxe do socialismo e do comunismo por crer que se pretende chegar a sociedades como esas. Conseguen que a necesaria defensa das consignas de igualdade, solidariedade, repartición da riqueza, eliminación da explotación… non teñan nin sentido nin repercusión algunha porque a mera existencia deses nefastos exemplos fanas rechazables. Os “sistemas”, como o de China, vanse a manter no tempo. Ao capitalismo mundial interésalle que sexa así, porque unha vez arrastrados á economía de mercado resúltalle absolutamente indiferente que se organicen socialmente baixo un “orde comunista” (ata o prefiren pois lle garante un control total dos consumidores). Isto quere dicir que as palabras “comunismo” e “socialismo”… seguirán durante longo tempo enfangados por realidades aberrantes.

Isto nons leva a un debate non carente de importancia ¿é irrecuperable a terminoloxía da esquerda? ¿é necesario cabiala?

2º De igual forma hai que romper todo lazo, simpatía, afinidade ideolóxica cos partidos e organizacións que aceptan as democracias burguesas como o único sistema posible. É un absurdo que sigan chamándose “esquerda”, “socialista”, “comunista” ou “anarquista” pois xa non cumpren o labor de representar á clase antagónica da burguesía co obxectivo de derrocala. Se seguen utilizando esas palabras nas súas siglas e nos seus programas é soamente para cumprir mellor coa tarefa de ser o elemento cipayo do capitalismo e o elemento infiltrado entre os traballadores e as súas organizacións. Ao contra-exemplo, engaden o elemento de confusión, a usurpación dun espazo político, dunha ideoloxía, son a vacina que o capitalismo introduce no pobo para inocular a súa rebeldía. 3º Á loita antisistema, anticapitalista, non participativa no sistema burgués, hai que conducila a un lugar afastado daqueles que desde fóra do sistema intentan levala cara a terreos que se demostraron fracasados, ineficaces, obsoletos e ata criminais. Hai unha chamada “extrema esquerda” antisistema, nostálxica de “paraísos” como a antiga Unión Soviética, Cuba, China, Stalin, Mao etc.

Unirse, chegar a acordos, buscar a unidade de acción, coincidir… con defensores dos vellos fracasos levaríannos a novos fracasos máis frustrantes e dolorosos aínda, sería dar pasos que nos afastarían máis e máis da nosa meta. Porque as ideas das que non se poden desprender foron a auténtica causa do fracaso.

Hai que pensar, buscar, investigar, experimentar… e atopar. Non se pode dar voltas á nora dun pozo, que leva anos seco, por medo a saír do círculo cómodo do non pensar, por desidia, por fanatismo, por tradición.

LENINISTA / ANARQUISMO

A MODO DE CONCLUSIÓNS

Deixando de lado a social-democracia, as dúas correntes da esquerda foron:

-o leninismo (a aplicación do marxismo por Lenin) e todas a súa variantes (trotskismo, estalinismo, maoísmo…)

-e o anarquismo e todas as súas variantes (anarcosidicalismo, anarcocomunismo, autogestinarios…)

Os debates realizados en UTOPÍA FORO sobre leninismo e sobre anarquismo condúcennos ao meollo do debate da esquerda que emprendemos fai tempo xa. O leninismo aparece na historia como a única das dúas correntes mencionadas que foi capaz de derrotar ao capitalismo, conquistar o poder e permanecer nel durante un período máis ou menos prolongado. (Agora sabemos que foi unha vitoria pírrica, que os medios utilizados nos só non xustificaban os fins senón que levaban o xerme do fracaso)

As experiencias habidas na toma do “non-poder” por parte do anarquismo, ou dito doutra forma: as experiencias habidas na derrota do capitalismo, e na organización civil en zonas de influencia maioritariamente anarquista, foron escasas, breves e non lograron consolidarse. E hai que dicir que na derrota destas experiencias participou case máis veces o leninismo, en calquera das súas variantes, que o capitalismo. Outras veces esa derrota proveu da súa mesmo interior, dos seus puntos débiles e das súas contradicións.

Cremos que, tras cento cincuenta anos de historia, queda demostrado que nen o leninismo nen o anarquismo son a vía capaz de levarnos a unha sociedade na que “a cada un se lle esixa según as suas posibilidades e se lle de según as suas necesidades”.

Tanto o fracaso do leninismo que conquistou o poder nos países chamados “socialistas”, como o leninismo que xogou hipócritamente a tratar de conquistalo no que se chamou “as democracia burguesas occidentais”. E dicimos que “xogou hipócritamente a conquistar o poder” porque unha vez aceptado por Stalin o socialismo nun só país e a repartición que se fixo do mundo entre o bloque “socialista” e o capitalista, logo da segunda guerra mundial, aos partidos leninistas dos países capitalistas, sempre baixo as directrices do leninismo soviético ou chinés, non lle quedaba outro papel que o de acosar ao capitalismo pero xamais o de derrocalo.

Pero tamén, paralelamente, fracasou o anarquismo demostrando a súa incapacidade para vencer ao capitalismo, para organizar dun xeito significativo a loita contra el, para influír en sectores amplos da loita, e a súa impotencia para contrarrestar a influencia hexemónica do leninismo.

O leninismo e o anarquismo foron dúas formas distintas de fracasar. Desde a súa aparición ata hoxe “algo se debeu facer mal” para que nunca como agora o capitalismo máis brutal, destrutivo e inhumano estendeuse por todo o planeta levándoo ata os límites da súa destrucción.

UTOPÍA FORO maio 2008